"Gwalchmai," ebe'r brenin, "yr wyt yn chwalu'r Urdd orau a welodd y byd erioed. Cerais fy marchogion fel y cerais fy mywyd fy hun, ond unwaith y cychwynnant i geisio Saint Greal ni ddeuant yn ôl ataf i Gamalot."
Ni chysgodd Arthur y nos honno, a thrannoeth, yn fore, canodd y marchogion yn iach iddo ac i'w gwragedd a'u cariadau. Yr oedd y brenin yn rhy drist i ddywedyd gair wrthynt, a phan ddarfu sŵn y meirch yn y pellter yr oedd heolydd Camalot yn dawel fel y bedd.
Teithiodd y marchogion yn dyrfa gyda'i gilydd y diwrnod cyntaf, ond trannoeth dewisodd pob un ei ffordd ei hun. Yn hwyr y pedwerydd dydd, daeth Galâth i fynachlog wen, a derbyniwyd ef â pharch dwfn gan y mynaich. Diosgwyd ei arfau ac arweiniwyd ef i ystafell lle yr oedd dau arall o farchogion Arthur.
"Beth a wnewch chwi yma?" gofynnodd Galâth.
"Y mae tarian ryfeddol yn y lle hwn," meddent wrtho. "Dywedir na eill neb ei dwyn ymaith heb golli ei fywyd yn fuan wedyn neu gael ei anafu'n enbyd."
"Nid oes tarian gennyf—i," ebe Galâth.
Bore trannoeth, wedi gwrando offeren, gofynnodd un o'r marchogion i fynach ym mh'le yr oedd y darian. Dygwyd ef y tu ôl i'r allor, ac yno yr oedd tarian wen, wen, ag arni groes goch.
"Dim ond y marchog gorau'n y byd a eill ei dwyn," ebe'r mynach.
