Nid oedd neb ym myddin y Groegiaid a allai ymladd fel Achiles, a phroffwydai hen ŵr doeth na syrthiai'r ddinas ond trwy ei gymorth ef. Ond yn awr wele'r Groegiaid yn gorfod brwydro hebddo, a gwnâi byddin Caer Droea ddifrod mawr yn eu mysg. Clwyfwyd y brenin, Agamemnon, a nifer fawr o'r arweinwyr, a rhuthrodd Hector a'i filwyr i ganol. ffosydd y Groegiaid. Yr oedd eu llongau hefyd mewn perygl o gael eu llosgi, a daeth ton o ofn ac anobaith drostynt. Rhoes Achiles, gan iddo wneuthur llw i beidio ag ymladd ei hun, fenthyg ei wisg o ddur a'i arfau gloyw i'w gyfaill pennaf, Patroclus, gan feddwl y byddai gweld yr arfau yn unig yn dychrynu'r gelynion ac yn eu gyrru'n ôl i Gaer Droea. Brysiodd Patroclus allan i'r maes, ond tynnodd y duw Apolo ei wisg arfog oddi amdano, a syrthiodd cyn hir yn aberth. i waywffon Hector.
Wrth y llongau, â'i feddwl trist yn ofni'r gwaethaf, gwelai Achiles negesydd yn rhuthro'n wyllt tuag ato. Un o filwyr y Groegiaid oedd, a dechreuodd adrodd ei stori ar unwaith.
"Achiles," meddai â dagrau yn ei lygaid, "mae dy gyfaill, Patroclus, wedi ei ladd, ac o amgylch ei gorff y mae'r brwydro'n ffyrnig. Erbyn hyn y mae dy wisg ryfel ym meddiant Hector, ac fel bleiddiaid yr ymladd y gelynion am gorff dy gyfaill dewr."
'Roedd calon fawr Achiles ar dorri'n ddwy wrth glywed y geiriau. Tros ei wallt modrwyog a'i wyneb
