"Wn i ddim byd amdanaf fy hun," atebodd Iason.
"Yr oedd dy dad yn frenin ar y tiroedd a'r dinasoedd acw, ond dygwyd ei deyrnas oddi arno trwy dwyll gan ei frawd, dy ewythr Pelias. Ceisiodd Pelias dy ladd dithau, ond dihangodd dy dad gan dy ddwyn di yma i'm gofal i. Yr wyt yn awr yn ddigon hen i gychwyn allan i ddial y cam."
Cychwynnodd Iason y diwrnod hwnnw, gan ffarwelio'n dyner â'r hen ŵr ac â'i gyfeillion yn yr ogof.
"Un gair olaf," meddai'r hen ŵr wrtho. "Cofia fod yn garedig wrth yr hen a'r gwan bob amser."
Neidiodd Iason yn ysgafn o graig i graig hyd lethrau peryglus y mynydd, ac yna crwydrodd drwy goed tywyll nes dod allan i'r wlad agored. Cyrhaeddodd afon wyllt, ac ar ei glan yr oedd hen wraig ofnadwy hyll a charpiog yn wylo am na fedrai groesi. Cofiodd Iason am gyngor olaf yr hen ŵr a chariodd y wrach ar ei gefn i ganol y dŵr. Yn rhuthr y dyfroedd nid gwaith hawdd fuasai croesi'r afon ei hun; anos fyth oedd cadw'i draed dano a'r hen wraig yn gwingo a chicio a sgrechian. Er hynny, cyrhaeddodd y lan arall yn ddiogel, ac yna neidiodd yr hen wraig yn ysgafn oddi ar ei gefn. Er ei syndod, gwelodd hi'n newid yn dduwies dal a phrydferth a'i charpiau hyll yn troi'n fantell sidanaidd â gemau lawer yn disgleirio ynddi.
"Myfi," meddai wrtho, "yw Hera, duwies y nefoedd. Pan fyddi mewn unrhyw berygl, galw arnaf."
