Yna diflannodd mewn cwmwl amryliw i'r awyr.
Aeth Iason yn ei flaen i gyfeiriad tyrrau'r ddinas a welai yn y pellter. Collasai un o'i sandalau yn yr afon, a cherddai'n araf a chloff yn awr. Yr oedd ystrydoedd y ddinas yn llawn o bobl, ond ymlwybrodd Iason drwyddynt nes cyrraedd ohono'r deml fawr. Yno safodd i syllu ar ddefod rwysgfawr; yr oedd y brenin, Pelias, yn aberthu i'r duwiau.
Syrthiodd llygaid y brenin ar y llanc cryf a hoyw, a gwelodd fod un troed iddo'n noeth. Aeth wyneb Pelias yn wyn gan ofn, oherwydd dywedai proffwydoliaeth yn y wlad y deuai gŵr ieuanc, heb wisgo dim ond un sandal, i ddwyn ei deyrnas oddi arno.
"Ŵr dieithr, pwy wyt ti?" gofynnodd, â chryndod yn ei lais.
"Myfi yw Iason, mab dy frawd, a deuthum yma i hawlio fy nheyrnas."
Cymerodd Pelias arno roi croeso mawr i'r bachgen, gan ei osod i eistedd wrth ochr ei ferched prydferth yn y wledd ac estyn bwyd blasus a gwin melys iddo. Yna canodd bardd ei delyn ac adrodd y chwedl am y Cnu Aur. Dywedai'r gerdd fod Cnu Aur ryw hwrdd rhyfeddol yn crogi ar bren mewn gwlad bell o'r enw Colchis, a sarff wenwynig yn ei wylio ddydd a nos. Crogwyd y Cnu yno gan frenin o Roeg, a aberthodd yr hwrdd i'r duwiau ar ôl dianc i'r wlad bell ar ei gefn. Yn ôl y gân, ni ddeuai heddwch byth i'w enaid hyd nes dyfod o'r Cnu Aur eto i Roeg.
