Casglodd tyrfa fechan o bobl o'u cwmpas, ac ymwthiodd un ohonynt at y gwerthwr.
"Y mae gennyf gyfaill bron marw," meddai, "a dywaid y meddygon na ellir ei achub. Gad iddo arogleuo'r afal hwn a byw."
Aeth Ahmad gyda'r twr o bobl at wely'r claf, ac mewn syndod, gwelodd ef yn arogleuo'r afal ac yna'n codi'n ŵr holliach. Prynodd yr afal am ddeugain mil o ddarnau aur, ac wedi rhai misoedd o grwydro ymysg gerddi a phlasau gwych y rhan honno o'r wlad, cychwynnodd ar y daith hir a blinedig yn ôl.
Yr oedd y brodyr yn falch iawn o weld ei gilydd, a dechreuasant sôn ar unwaith am y pethau rhyfedd a diddorol a welsant ar eu teithiau.
"Fy mrodyr," meddai Husayn, "dyma i chwi'r trysor a gefais i—y carped hwn yr eisteddaf arno."
Ni welai'r ddau arall ddim neilltuol yn y carped bach.
"Telais ddeugain pwrs o aur am hwn," meddai Husayn, "ac y mae'n werth llawer mwy. Pwy bynnag a eisteddo ar y carped hwn o dymuno mynd i rywle, bydd yn y lle hwnnw mewn eiliad. Arno y deuthum i a'm gweision yn ôl yma dri mis cyn ein hamser."
"Hynod iawn," meddai Ali. "Ond y mae gennyf i rywbeth mwy anghyffredin fyth. Dyma fo—y corn bychan hwn o ifori a gostiodd ddeugain pwrs o aur imi ym Mhersia."
