Cymerodd Husayn ef yn ei law.
"Husayn," meddai Ali, "meddwl am rywun ymhell yr hoffet ti ei weld y funud yma, ac yna edrych di drwy'r corn."
Rhoes Husayn y corn wrth ei lygad gan ddymuno gweld y Dywysoges Nur al-Nihar, ond y foment nesaf dechreuodd ei law grynu ac aeth ei wyneb yn wyn fel y galchen. Troes at ei ddau frawd â'i lygaid yn llawn poen a thristwch.
"Mi welais Nur al-Nihar," meddai. "Gorweddai ar ei gwely a'i morynion mewn dagrau o'i chwmpas. Y mae'n marw, yn marw."
Edrychodd y ddau arall drwy'r corn a gwelsant fod ei eiriau'n wir.
"Fy mrodyr," meddai'r ieuangaf, Ahmad, "ni welsoch eto fy nhrysor i. Rhoddais ddeugain pwrs o aur am yr afal hwn yn Samarcand. Y mae ei aroglau'n iacháu pob afiechyd. Awn ag ef ar frys i Nur al-Nihar."
Eisteddasant ar y carped a chyn gynted ag y dymunodd y tri fod yn ystafell Nur al-Nihar, yno yr oeddynt. Rhoes Ahmad yr afal wrth ei ffroenau hi, ac ymhen ennyd deffroes o'i chwsg, a daeth gwrid iach i'w gruddiau llwyd.
Yn llawen, aeth y tri brawd at orsedd y Swltan gan roi o'i flaen y tri thrysor. Clywsai'r Swltan cyn iddynt. ddod ato am eu hanes yn iacháu Nur al-Nihar, ac yr oedd yn awr mewn penbleth.