A'i fawredd o forwyn, un llariaidd ac addfwyn,
Yn marchog ar asyn, mor isel ei fryd;
Ond nid ei dderchafiad, ond codiad o'u cadwen,
Golledig blant Eden, oedd dyben ei daith;
Y gwaith yn gu ethol ddiffynol orphenodd,
Drwy chwys ac ing caled ein dyled a dalodd;
Nid ofnodd un dòn, na phwys gwaewffon,
Ein gwared oedd, gwelwch, hyfrydwch ei fron;
Ei groes a'i ddrain goron gan hoelion gynnaliodd,
Ein camwedd gymerodd a barodd ei boen;
Pur Oen, ei bêr enau mewn geiriau ni agorodd,
Maddeuodd yn ddibaid i'r lleiddiaid a'i lladdodd;
Gweddïodd ddydd pryn, ar Galfaria fryn,
"O Dad na ddod iddyn' i'w herbyn mo hyn."
Y pethau berthynant mewn haeddiant i'n heddwch
I gyraedd hawddgarwch dedwyddwch Duw Dad,
Gyflawnodd yr Iesu, o'i 'wyllys a'i allu,
Trwy santaidd fucheddu a gweithredu'n goeth rad;
Y gyfraith fawrhâodd, cyfiawnder foddlonodd,
Ein dyled a dalodd o'i wirfodd â'i waed,
Fe wnaed ei fynediad wrth rad ei weithredoedd
I gau ar byrth uffern, ac agor y nefoedd;
Ar gyhoedd Wr gwiw fe'i dodwyd gan Dduw
Yn deg brynedigaeth o'r arfaeth gwir yw,
Y gwaith mawr i ninau i'w ddechreu trwy ddychryn
Yw gwylied ein gelyn, a dilyn ein Duw,
A byw ar ei fynwes i'w gynes ogoniant,
Gan wadu'r byd hudol yn drechol, a'i drachwant;
Er llwyddiant drwy'r llen, rho'wn bawb bwys ei ben
Ar Grist am ein bywyd bob munyd. Amen
—ROBERT DAVIES, Bardd Nantglyn.
CAROL 11.
Mesur—SAWDL BUWCH.
CYDGANED yr eneidiau sydd tan eu beichiau'n byw,
Fod lle rhag lid i'r gwaela' i gyd i ddiengyd at ei Dduw.
Dyferodd ar Galfaria i'r gwaetha' ddwfr a gwaed
O'n Iesu, ni i'r llawr yn lli', er golchi'r dua' gaed;
