llall gerfydd ei ganol, hwnnw hefyd a fwriwyd oddiar y llwyfan ar ol ei gyfaill.
Fel y gellid tybio, rhwystrodd hyn lawer ar y siaradwr, a chyn y gallai ef ail—gydio yn ei araith anerchodd Wat y dorf.
"Gyd-Gymry!" ebe ef, rwy i newydd dd'od 'nol i'm gwlad ar ol wmladd yn erbyn Yanks a Indiaid yn New England. Mae'n ddrwg genn' i nad o's dim waratêg i Gymro i wilia yn 'i iaith 'i hun ym 'Merhonddu. Fe dawla's i'r ddou ffolyn yna i lawr er dysgu lesn iddyn' nhw. Waratêg yw waratêg. Ewch ymla'n, Mr. Pregethwr, fe fydd llonydd ich'i nawr!"
Hynny a fu. Dechreuodd y siaradwr ieuanc eilwaith ac ymddangosai fel pe wedi ennill hwyl newydd yn y gwrandawiad gwell.
Daliai Wat i sylwi'n astud ar bopeth a ddywedid, a pho fwyaf yr hwyl mwyaf i gyd ei sylw yntau. Canys ymhle y clywsai ef yr oslef honno o'r blaen, ac y gwelsai ef godi'r fraich yn yr unffordd a wnai'r siaradwr ger ei fron?
Gofynnodd yn dawel i un yn ei ymyl am enw'r pregethwr ond hwnnw ni wybu mo hono.
Felly daliodd yr hen filwr i sylwi ac i wrando yn fwyfwy hyd ddiwedd yr oedfa. Ac wedi i hynny ddyfod i ben ac i'r dorf ddechreu ymwasgaru trodd y pregethwr ei hun ato, ac i'w syndod meddai,
'Rwy'n diolch o 'nghalon ich'i, Mr. Watkin Edmunds am eich cymorth."
"Ffordd ichi'n napodi?" ebe yntau yn fwy syn fyth. Ar hyn gwenodd y pregethwr, ac yn y wên deallodd Wat, Wel, o's bosib, nid y ch'i,—nid y ti yw
"Ia!
