Yr oedd Crad yn benderfynol. Helpodd i glirio'r llestri ar ôl cinio, a chludodd bapur-ysgrifennu a phin dur ac inc i'r bwrdd.
"Reit, William!" Ac ysgrifennodd y cyfeiriad ac "Anwyl Syr."
"Oes 'na ddim dwy n yn 'Annwyl,' dywad?" gofynnodd William Jones. "Aros imi gael gweld sut mae o yn sgwennu'r gair yn y llythyr 'ma ... Oes, fachgan."
"O'r gora'." A chywirodd Crad y gair. "Wel, be' ddeuda" i wrtho fo?"
"Deud dy fod ti'n sâl, yntê?"
"Ia, ond..."
"A finna'."
"Ia, mi wn i hynny, ond sut mae dechra'r llythyr?" " 'Annwyl Syr'."
"Mae hynny gin i."
"Ydi."
"Be' wedyn?"
" 'Dim ond gair bach'..."
"Nid at Bob Gruffydd yr ydw i'n sgwennu, was."
"Naci."
Annwyl Syr'. Hm!... 'Hyn sydd i'ch hysbysu' ... 'Fasa' hynny'n gneud, William?"
"Braidd yn rhy ffurfiol, faswn i'n meddwl, Crad."
"Ia. 'Annwyl Syr'... Meri!"
"Ia, Crad?" gwaeddodd hithau o'r gegin fach.
"Sut basat ti'n dechra'r llythyr 'ma?"
"Faswn i ddim yn 'i ddechra' fo."
"O'r nefoedd! Sut y basat ti'n 'i ddechra' fo 'tasat ti'n 'i ddechra' fo?"
Annwyl Syr'."
"Mae hynny gin i ers oria'." "'Gair gan obeithio y bydd yn eich cyrraedd mewn iechyd fel ag y mae'n fy ngadael innau ar hyn o bryd'."
Rhoes Crad ei bin dur i lawr mewn anobaith, gan hylldremio tua'r gegin fach.
"'Annwyl Syr," meddai eto ymhen ennyd. "Twt, mi wnaiff 'Hyn sydd i'ch hysbysu' y tro yn iawn." Ac wedi deng munud o lafur caled, yr oedd y llythyr yn barod.
