ysgwydd ac un dan bob braich. Ond sut y deuai'r canu i mewn i'r stori?
"Un garw ydi o, yntê! 'Fasa' Huw 'cw ddim yn cymryd ffortiwn am fynd yno, hogan."
"Na fasa'?"
"Na fasa'. Nid bod neb yn debyg o ofyn i 'nacw. 'Fedar o ganu?"
"William? Medar, 'nen' Tad. 'Roedd o'n canu bob amsar wrth shefio."
"Wel, rhaid imi 'i gwadnu hi, ne' mi fydd yr hogia' 'cw adra o'r ysgol.
So long 'rwan."
Cerddodd Leusa adref mewn dryswch mawr, gan deimlo'n ddig tuag at Susan Lewis. Pam na fuasai'r ddynes yn dweud ei stori'n iawn yn lle rhwdlan fel yna? Yr oedd Ifan Siwrin yn y tŷ, yn ei haros yn anniddig.
"Lle buost ti mor hir, dywad?" meddai. "Tyd, styria; yr ydw i i fod yn Llan Rhyd erbyn chwartar wedi un. Peaches Diawch, mi agorwn ni hwn'na, Leusa. A samon? Mae gin i flys tipyn o samon hiddiw, hogan. Mi agora' i'r tunia' iti. Yr ydw i'n un da am agor tun."
Pell a thawedog oedd Leusa wrth baratoi'r bwyd, a phan eisteddodd y ddau wrth y bwrdd, edrychodd ei brawd dros ei sbectol arni.
"Be' sy'n dy boeni di?" gofynnodd.
"Susan, gwraig Huw Joli, yn deud bod William wedi cal medal arall."
"Medai am be'?"
"Miloedd o bobol yn stesion Caerdydd yn gweiddi 'Hwrê' wrth iddo fo gychwyn i Buckingham Palace."
"Medal am be?"
"Ac mae o'n cal arian mawr y tro yma heblaw medal, ac mae'r Brenin wedi gofyn iddo fo ganu o'i flaen o a'r Frenhinas."
Chwarddodd ei brawd dros y tŷ. Yr oedd hi'n haws llyncu'r samon na llyncu'r stori hon.
"Chwartar wedi wyth nos Wenar, medda' hi. O stesion Caerdydd."
"Medal ar be'?" Swniai'r tri gair fel bygythiad. "Wn i ddim, os nad aeth y pwll glo ar dân a bod William wedi medru achub rhai o'r dynion. Un garw ydi o, yntê!"
Dechreuodd Leusa sniffian crio.
