"William?"
"Ia, Meri?"
Yr oedd hi wrthi'n gosod swper.
"Wyt ti'n meddwl y medrwn ni ... y medrwn ni'i fforddio fo?"
"Fforddio be?"
"Gyrru Eleri i'r Coleg 'na."
"I fforddio fo, medrwn! Medrwn, 'nen' Tad. A 'does arna' i ddim eisio clywad chwanag o hen lol am Ynsartiff ac wythbunt y mis a phetha' felly. Hen gybôl gwirion. Cofia di, 'rwan."
"Dyma'r hogia'n dwad yn 'u hola'," oedd ei hateb, gan nodio tua sŵn Mot yn cyfarth rywle ym mhen y stryd.
Saethodd William Jones o'i gadair fel petai newydd ddarganfod ei fod yn eistedd ar glustog o binnau, a rhuthrodd i'r gegin fach. Rhoes wib yn ei ôl ymhen ennyd â hen liain go amharchus ei wedd yn ei law, ac i ffwrdd ag ef drwy'r drws ac i'r lobi. Yr oedd y drws ffrynt yn agor pan gyrhaeddodd yno.
"Hwda, Wili John, sycha di draed y ci 'na cyn gadal iddo fo ddwad i mewn i'r gegin. Yn lân, cofia!"
"O.K. Dere yma, Myt, i fi gal rwto dy drad di. Dere'r twpsyn."
Aeth Arfon a'i ewythr i'r gegin, a safodd y llanc ar yr aelwyd am ennyd i gynhesu ei ddwylo.
"Lle cest ti'r papur 'ma, Arfon?" gofynnodd ei ewythr.
"Rhw fachan yn y trên ros a i fi."
"Wyt ti ... 'wyt ti wedi'i ddarllan o?"
"Do, jest i gyd. Pam, Wncwl?"
"Dim ond 'mod i newydd ddarllan un erthygl ynddo fo, fachgan. Ysgrif ffôl iawn 'on i'n meddwl."
"Hon'na am ryfel?"
"Ia. Hen lol gwirion."
"Wn 'im, Wncwl, 'wn 'im. Ma' lot yn sgwennu fel'na heddi." Yr oedd golwg difrifol ar wyneb Arfon.
"Wy' inna' di'i ddarllen a, êd," meddai Wili John, gan
