"'Roedd Meistras wedi'i daro fo'n barod ar y gwely imi, a mi fedrwn daeru imi 'i roi o yn y fasgiad."
"Be'?"
"Y crys gwyn hwnnw brynis i ym Mhwllheli. Newydd sbon. Dyma hi'r golar. A'r tei. Ond 'dydi'r tacla'n dda i ddim heb y crys, nac ydyn'?"
Gwyrodd Owen i loffa yn y fasged.
"Fyddwch chi ddim gwell, Now. 'Rydw'i wedi'i gwagio hi bedair gwaith. Dim sôn amdano fo."
"Mae fy nghrysa' i a rhai Taid yn rhy fychan i chi," meddai Owen wedi iddo chwilio'n ofer yn y fasged. "Be' wnewch chi, deudwch?"
"Crys crand oedd o hefyd. Y gora' yn y siop."
"Mi reda' i i'r pentra' os liciwch chi. Ond dim ond Manchester House sy'n cadw crysa', a 'chydig iawn o ddewis sy yno. Rhai gwlanan cartra' bron i gyd."
"Ia... 'Faint ydi hi o'r gloch?"
"Mae hi wedi naw, John."
"Rargian Dafydd, 'ydi hi? A ninna' i fod yn y capal erbyn deg."
"Cyn deg, dipyn."
"Ia, yntê?" A chododd John fel petai am gychwyn y munud hwnnw yn ei drowsus a'i wasgod wlanen. Eisteddodd ar ymyl y gwely drachefn mewn anobaith. Roedd o'n grys crand, hefyd," meddai'n llwm.
"Wel," ebe Owen, 'does dim amdani ond gwisgo'r crys gwlanan oedd gynnoch chi ddoe."
"Nac oes, gwlei."
Daeth Owen Gruffydd i'r drws. "Barod?" gofynnodd.
Eglurwyd y sefyllfa iddo a chwarddodd yntau.
"Twt, be' ydi'r ffwdan ?" meddai. "Tsiêt, John, tsiêt. Dyna oedd gin' i'n priodi." A brysiodd ymaith i nôl un o'i lofft ei hun.
