"'Ydi'i drecsiwn hi gynnoch chi?"
"'Rydach chi'n brifo 'mraich i, os ydi hynny o ryw ots."
"O ddim ots. 'Ydi'i drecsiwn hi gynnoch chi ?"
Gwyrai'r ferch ffasiynol a oedd gyda Herbert ymlaen gan glustfeinio, a cheisiai Jeremiah ddal y geiriau—yn ei geg, a barnu oddi wrth y ffordd yr agorai honno.
"'S gin i ddim syniad lle mae hi. 'Rydw' i wedi gorffan efo hi ers misoedd."
"Wedi gorffan efo hi? Oni bai amdanoch chi mi fasa' Enid yma yng Nghaer Heli o hyd."
Cilwenodd Herbert cyn ceisio troi ymaith. "Pan fyddwch chitha' wedi blino ar y ferch fach ddel 'na..."
Ond ni orffennodd y frawddeg. Saethodd dwrn Owen i ganol ei wyneb, hyrddiwyd ef yn ei ôl yn erbyn y mur, ymollyngodd ei goesau fel rhai dyn meddw dano, ac eisteddodd yn syfrdan ar y llawr a'r gwaed yn llifo o'i geg. Yn araf a simsan, heb wybod yn iawn ym mh'le'r oedd, gwnaeth ymdrech arwrol i godi, ond suddodd yn ôl i'r llawr drachefn a'i goesau ar led. Camodd Jeremiah rhyngddo a chosb fwy.
"Esgwrn, Ellus, 'ydach chu'n sylweddolu... ?"
Ni orffennodd yr ymgeisydd am y Weinidogaeth ei frawddeg chwaith. Landiodd yr un dwrn dan ei ên yntau ac aeth drwy berfformiad tebyg i un Herbert, ond bod y symudiadau olaf dipyn yn fwy "gorffenedug" efallai. Yna dychwelodd Owen at Mary, gan geisio anwybyddu'r cynnwrf wrth bob bwrdd yr âi heibio iddo. Ond sylwodd ar un dyn bach nerfus yn cydio'n frysiog yn ei het ac yn galw'n daer am ei fil.
"Mi ddyla' bod cwilydd arnach chi !" Yr oedd Mary'n gas yn ei dychryn.
"Dowch, mi awn ni o' 'ma."
"Mi faswn i'n meddwl, wir."
Ysgubodd dynes fawr addurnedig, perchen y lle, drwy'r ystafell atynt.
"Be ydi meaning peth fel hyn?" gofynnodd yn chwyrn.
