dygais ddim o’r eiddo nete trwy gamachwyn, yr ydwyf yn ei dalu ar ei bedwerydd.
9 A’r Iesu a ddywedodd wrtho, Heddiw y daeth iachawdwriaeth i’r tŷ hwn, ohecwydd ei fod yntau yn fab i Abraham.
10 Canys Mab y dyn a ddaeth i geisio ac i gadw yr hyn a gollasid.
11 Ac a hwy yn gwrando ar y pethaia hyn, efe a chwanegodd, ac a ddywedodd ddameg, am ei fod efe yn agos i Jerw¬salem, ac am iddynt dyhied yr ymddangosai teyrnas Dduw yn y fan.
12 Am hynny y dywedodd etc, Rhyw ‘wr bonheddig a aeth i wlad bell i dderbyn teyrnas iddo’i hun, ac i ddychwelyd.
13 Ac wedi galw ei ddeg gwaa, efe a toddes iddynt ddeg punt, ac a ddywedudd wrthynt, Marchnatewch hyd oni ddcrwyl’.
14 Eithr ei ddinaswyr a’i casasant ef, BC a ddanfonasant genadwri ar ei ôl ct’. Ran ddywedyd, Ni fynnwn ni hwn i dcyniasu arnom.
15 A bu, pan ddaeth efe yn ei ôl, wedi derbyn y deyrnas, erchi ohono cl alw’r gweision hyn ato, i’r rhai y rhoddiism cfe yr arian, fel y gwybyddai beth a clwasai bob un wrth farchnata.
16 A daeth y cyntaf, gan ddywedyd Arglwydd, dy bunt a enillodd ddeg punt.
17 Yntau a ddywedodd wrtho, Da, was da: am i ti fod yn flyddlon yn y lleiaf, bydded i ti awdurdod ar ddeg dinas.
18 A’r ail a ddaeth, gan ddywedyd, Arglwydd, dy bunt di a wnaeth bum puat.
19 Ac efe a ddywedodd hefyd wrth hwnnw, Bydd dithau ar bum dinas.
20 Ac un arall a ddaeth, gan ddywedyd, Arglwydd, wele dy bunt, yr hon oedd gennyf wedi ei dodi mewn napgyn:
21 Canys mi a’th ofhais, am dy fod yn ŵr tost: yr wyt ti yn cymryd i fyny y peth ni roddaist i lawr, ac yn medi y peth ai heuaist,
22 Yntau a ddywedodd wrtho, O’th enau dy hun y’th farnaf, tydi was drwg. Ti a wyddit fy mod i yn ŵr tost, yn cymryd i fyny y peth ni roddais i lawr, ac yn medi y peth ni heuais:
23 A phaham na roddaist fy arian i i’r bwrdd cyfnewid, fel, pan ddaethwn, y gallaswn ei gael gyda Hog?
24 Ac efe a ddywedodd wrth y thai oedd yn sefyll gerllaw, Dygwch oddi arno < f y bunt, a rhoddwch i’r hwn sydd a deg punt ganddo;
25 (A hwy a ddywedasant wrtho, Ar¬glwydd, y rnae ganddo ef ddeg punt;)
26 Canys yr wyf fi yn dywedyd i chwi, mai i bob un y mae ganddo, y rhoddir iddo; eithr oddi ar yr hwn nid oes ganddo, y dygir oddi arno, ie, yr hyn sydd ganddo.
27 A hefyd fy ngelynion hynny, y rhai ni fynascnt i mi dcyrnasu arnynt, dygwch hwynt yma, a lleddwch ger fy mron i.
28 Ac wedi iddo ddywedyd y pethau byn, cfe a aeth o’r blaen, gan fyned i fyny i Jerwsalem.
29 Ac fe a ddigwyddodd pan ddaeth efe yn agos at Bethffage a Bethania, i’r mynydd a elwir Olewydd, efe a anfonodd ddnu o’i ddisgyblion,
30 Gan ddywedyd, Ewch i’r pentref ar eich cyfer; yn yr hwn, gwedi eich dyfod i roewn, chwi a gewch ebol yn rhwym, ar yr fawn nid eisteddodd dyn erioed: gollyngwch ef, a dygwch yma.
31 Ac os gofyn neb .i dwi» Pahani yr ydych yd ei ollwng? fel hyn y dywedwch ysgrifenedig, Fy nhŷ i, tŷ gweddi yw: wrtho. Am fod yn rhaid i’r Arglwydd eithr chwi a’i gwnaethoch yn ogoflladron. wrtho. ,
32 A’r rhai a ddanfonasid a aethant ymaith, ac a gawsant fel y dywedasai efe wrthynt.
33 Ac fel yr oeddynt yn gollwng yr ebol, ei berchenogion a ddywedasant wrthynt, Paham yr ydych yn gollwng yr ebol?
34 A hwy a ddywedasant, Mae yn rhaid i’r Arglwydd wrtho ef.
35 A hwy a’i dygasant ef at yr Iesu: ac wedi iddynt fwrw eu dillad ar yr ebol, hwy a ddodasant yr Iesu arno.
36 Ac fel yr oedd efe yn myned, hwy a daenasant eu dillad ar hyd y ffordd.
37 Ac weithian, ac efe yn nesau at ddisgynfa mynydd yr Olewydd, dechreuodd yr holl liaws disgyblion lawenhau, a chlodfori Duw â llef uchel, am yr holl weithredoedd nerthol a welsent;
38 Gan ddywedyd, Bendigedig yw y Brenin sydd yn dyfod yn enw
